Het is onvermijdelijk, als je naar een Arabisch land reist,
om een Moslim in je directe nabijheid te krijgen. In zulke gevallen, is het
geheim kalm te blijven, als dat kan.
Op weg naar Jordanië:
Ik loop naar mijn stoel 11A. De stoelen naast mij zijn al bezet. Twee jonge
mannen die er uitzien als Arabieren. De man op de stoel aan het gangpad heeft
zijn paspoort nog in zijn hand; het is groen en dun met twee zwaarden erop
en een palmboom. Een Saoedi (Moslim dus.) De Saoedi’s hebben weinig visa's
nodig (een rijk land) en dus weinig pagina’s in zijn paspoort. Ik glimlach tegen de mannen en wijs met mijn
vinger zonder te spreken. Ze staan op en laten mij door met een Engels "Hello."
Ze denken dat ik geen Arabisch spreek. Goed. Ik antwoord in het Engels.
Ze beginnen Arabisch te praten. De normale conversatie tussen vreemdelingen
in een vliegtuig: waar ze vandaan komen en hun eindbestemmingen. De
man naast me spreekt met een Libanees accent. Hij draagt een kruis rond zijn
nek. Ik pak de koptelefoon die ik bewaard heb van mijn vorige vlucht en bemoei
me met het scherm voor mij om een conversatie te vermijden.
Mensen zijn nog aan het 'boarden.' De Saoedi pakt een groen boekje uit
zijn tas en begint te lezen. De Libanees schuift ongemakkelijk op zijn stoel. Hij
kijkt rond en ziet twee lege stoelen op 10C en 10B. Net voor het vertrek, springt
ie naar 11C. Slimme vent. Ik zit vast. Een lege stoel tussen de Moslim
en mezelf.
De Moslim heeft een donkere huid en zwart haar. Hij draagt een spijkerbroek
en een gewoon T-shirt. Hij ziet er normaal uit, maar dat is geen reden om hem
te vertrouwen. Ik herken het boek in zijn hand. Een Koran! Ik word angstig,
zoals veel westerlingen die de Koran verbinden aan schreeuwende woedende mannen
met lange baarden op het plein in Den Haag dreigend dat Europa een Islamitische
Shari'a land zal worden. Er zijn genoeg shari'a landen in de wereld. Ga daar
maar wonen als je het daar beter vindt. While in Rome, do as the Romans.
De stewardess komt met het diner-wagentje. De Moslim spreekt tegen haar in
zuiver Engels. Hij heeft een prefect Brits accent. Waarschijnlijk is hij een
universitair student, hoger opgeleid. Maar dat is geen reden om te denken dat
hij ruimdenkend is. Tenslotte, hij is een Koran aan het lezen, en dat is
verdacht, toch?
Wacht even... Mijn eigen vader leest de Koran in de trein en in de lucht (Of
liever, las! Op mijn advies, is hij gestopt. Na elf September werden mensen uit
vliegtuigen uitgehaald als ze een Koran in de hand hadden. "Beter om niet op te vallen." Mijn
vader blijft de Koran lezen, maar in zijn hart, waar niemand het ziet. Mijn
vader is een echte Moslim. Waarom word ik dan bang van een Koran-lezende donkere
jongen? Want... want mijn vader is anders.
Hij is een gelovige, dat kan ik niet ontkennen. Toch, is hij een vredesduif. Een
tolerant mens, ongevaarlijk, geen terrorist. Zijn Islam is dat van acceptatie
en liefde.
De stewardess onderbreekt mijn gedachten. "Wat wilt u drinken?" De
Moslim wil appelsap.
Ik heb zin in rode wijn, maar... met hem naast mij... zou ik dat durven?! Kom
op, zeg! Ik heb vrijheid van meningsuiting. Iedereen is vrij om te doen wat ze
willen zolang het de ander niet kwetst. Maar, misschien kwets ik hem. Bij sommige
Moslims, voor wie alcohol Haraam (verboden) is, is het ook haraam om
in het gezelschap van mensen die drinken te zijn.
(Haram in Arabisch betekent verboden. Het
komt van de stam Haram: Sacrosanct. Van Haram komt Hurmah: Vrouw.... hmmm, iets
om over na te denken tot dat mijn Nederlands beter wordt en ik erover kan filosoferen.)
Ik breng mijn recht in de praktijk en houvast aan mijn principe. "Rode
wijn, alsjeblieft." zei ik. Ik verwacht dat de Moslim oncomfortabel zou worden,
maar ik merk er niks van. Waarschijnlijk vervloekt hij mij in zijn gedachten.
Ik merk dat ik stiekem drink. Gek! Hij weet wat ik bestelde. Ik
drink snel en leg mijn leeg flesje op het dienblad met mijn servet erover als een
dekentje. Ben ik aan het proberen om het te verbergen? Potvorschikkelijkedori...
wat ben ik aan het doen. Ik begin een hekel aan de jongen te krijgen... hij
maakt dat ik niet mezelf ben.
De stewardess komt het bewijsmateriaal verzamelen. De Moslim geeft haar zijn
dienblad met een bedankje. Ik hou mijn dienblad omhoog en wacht. De stewardess
is langzaam. De Moslim draait zich naar
me toe met een vriendelijk gezicht en neemt het blad van mij over om het aan de
stewardess te geven. "Thanks" zei ik. "Graag gedaan," zegt
hij, "anytime." Hij is een goed acteur.
Ik moet plassen. De Moslim doet een dutje. Als ik hem wakker maak kan hij
kwaad worden. Ik probeer mijn blaas te controleren. Het lukt niet. Ik kan niet
wachten. Ik fluister op de verontschuldigende toon bekend bij alle reizigers op
een stoel aan het raam.
"Geen probleem," zegt hij zachtjes. "Hoe vaak het ook nodig
is, vraag het me gerust en ik zal graag voor je staan." Ja, zeker, om een
mes in mijn rug te steken.
We zijn gearriveerd. We beginnen van boord te gaan. De Moslim staat
op en laat me voor hem lang gaan, en wenst me een goed en veilig verblijf in
Amman toe. Ik knik en schenk hem een koude glimlach en zeg niks. Beter om alles
kort te houden, anders zou ie beginnen te neuzen: "waar verblijf je in
Amman en met wie." Dan zou ik mijn vakantie verspillen in paranoia... steeds
achteromkijken... word ik gevolgd?
Ik stap uit het vliegtuig en vlieg naar de paspoortcontrole. Ik wil niet
dat hij het Jordaans paspoort in mijn hand ziet. Ik sta bij de bagageband.
Te lang te wachten. Ik kijk rond. Ik zie de Moslim niet. Misschien is hij aangehouden
door de grenspolitie. De geheime dienst in dit land is superbe. "Twee
apen en een bewaker," zo ziet het volk zichzelf en de dienst. Ik zie
hem nog niet. Hij is zeker gepakt. Ha, en hij dacht dat zijn baardloos gezicht
en spijkerbroek hem zou redden. Ik voel me opgelucht?
Ik sta te denken. De Moslim.... wás aardig. Hij veroordeelde me niet. Hij keek
me niet vreemd aan, hij was zelfs een gentleman. Is dat zo raar? Ik weet dat
niet iedere Moslim is gevaarlijk, ik ben er zelf een. Ooit las ook ik de Koran en
bood het soelaas in. Maar dat was voor dat de religie gekaapt werd. Daarna,
werd ik bevooroordeelder dan Wilders en Trump.
Ben ik gehersenspoeld door de media... te veel tijd in de VS; te veel foute
beelden van mijn volk? Ik word bang van
mannen met baarden en zwartgeklede vrouwen van wie je alleen de ogen ziet. (De Burqa
is niet Islamitisch trouwens... ooit zal ik daar iets over schrijven.) Ik nam
afstand van mijn religie, maar, voor hoelang?
Ik zie mijn koffer. Ik pak hem snel en ren naar de uitgang. Ik zoek mijn
vader. Hij is er niet. De Moslim ziet mij bij de deur staan te wachten en
vraagt of ik een lift naar Amman wil. Hij gaat een auto huren. Echt niet...
om in een IS kamp te eindigen! Ik zou lever drie uur wachten tot mijn vader
komt, of ik pak een taxi en betaal er te veel geld voor, of ik loop de tachtig
kilometer naar de stad. Ik zei "Nee, bedankt" en loop weg.
Ik wacht. Mijn vader komt niet. Ik pak een
taxi. De Koran klinkt op de radio. Twee gitzwarte ogen kijken mij in de
achteruit spiegel vriendelijk aan. Ik slik. Ik maak mijn ogen dicht en luister.
"In de Naam van God, de Meest
Barmhartige, de Meest Genadevolle. Alle lof zij God, de Heer der Werelden. De
Meest Barmhartige, de Meest Genadevolle. De Heerser op de Dag des Oordeels. U
alleen aanbidden wij en U alleen vragen wij om hulp. Leid ons op het rechte
pad. Het Pad van degenen aan wie U gunsten heeft geschonken, niet van degenen
op wie de toorn rust en niet dat van de dwalenden."
Mooie woorden... dat kan ik niet ontkennen. Ik krijg tranen in mijn ogen, zoals
vroeger toen ik nog een gelovige was. Waarom nu?
Door Salma S.
Een Allochtoon op zoek naar en editor
Comments